Nu het toch batibouw is wil ik het effie hebben over een wel zeer speciale bouwtechniek die ik aanwend bij de aanmaak van schilderingskes voor in de NKdeE.
Het gaat erom dat je schilderijen naar mijn bescheiden mening sowieso moet maken in functie van de gedigitaliseerde afbeelding die je ervan kan genereren. Niet alleen omdat Marcel Duchamp sluitend heeft aangetoond dat de levensduur van een schilderij in zijn 'originele' staat beperkt is tot een jaar of 10, 20 (daarna verkleurd heel de boel onherroepelijk door chemische slijtage, niemand die dit leest kan er derhalve prat opgaan ooit de 'echte' Mona Lisa gezien te hebben, zelfs niet als je een tijd hebt staan aanschuiven in het Louvre om een glimp op te vangen van dat onooglijk ding achter een paar kubiek glas). Ook omdat de verspreiding van 'originele' kunstwerken tegenwoordig zó belast is met de soms wel erg schandaleuze praktijken van sommige artbrokers, gallerijhouders en aanverwanten, dat een serieus werk m.i. bij voorbaat elke betekenis of culturele relevantie verliest als je het daarin laat meedraaien.
De gemiddelde kunstenaar die het dezer dagen 'gemaakt' heeft, is een commerciëel fabriek dat tonnen investeert in marketing, merchandising en promotie & van de oorspronkelijk waarschijnlijk heel leuke pipo die aardige dingen deed met verf en borstel en in het betere geval zich suf gestudeerd en tot in het absurde tot echte meester heeft bekwaamd, schiet op het einde van een rit die ooit begon met een toevallige uitnoodiging voor een tentoonstellinkske in berlijn, waar toevallig de commentaar van kenner jh vlijtig genoteerd werd door critica hj,... untsoweiter,- wel van die leuke madam schiet niks meer over: die is als kunstenaar kapotverkocht voor zij/hij pap kan zeggen. Die ligt aan haar zwembad weg te kwijnen van de keerbergenblues.
Het komt er derhalve op aan om schilderingskes en tekenspul terug bij het publiek te brengen zonder dat heel die rimram eraan te pas komt, en dan liefst in een zo waarheidsgetrouw mogelijke momentopname van het schilderproces.
Nu heb ik proefondervindelijk kunnen vaststellen dat indien je bv. een waterverfdingske eerst met een flinke laag bootvernis bedekt voor je het inscant, het uiteindelijk afgedrukte resultaat stukken 'echter' oogt, dan wanneer je het in zijn oorspronkelijke ( en naar kunstkenners mij verzekerd hebben, ongeschonden) staat onder je Epson of HP gooit. Hoe dat komt kan ik niet precies uitleggen, het heeft waarschijnlijk iets te maken met de creatie van een ruimtelijke laag in de laag vernis tijdens het scannen, maar het wérkt gewoon, & da's voor mij meestal genoeg.
Er zijn natuurlijk wel wat nadelen aan: de vernis verkleurt heel het zootje dus moet je daar tijdens het schilderen rekening mee houden en eigenlijk is het oorspronkelijke werk ook een beetje finaal naar de botten volgens de gangbare kunstnorm eens die vernis er opzit, vandaar dat ik die dingen ook als 'afval' verkoop.
09-03-2005, 17:31:40 dv
